Vallen naar de horizon

In december ontving Erfgoed een boek. Het bevat columns, geschreven door Henk Nugteren, voormalig marathonatleet die eind jaren ‘70 tot driemaal toe 2:21 liep en deel uitmaakte van de nationale selectie.

Die columns vormden al sinds tientallen jaren zijn bijdrage aan eerst het clubblad, dan de nieuwsbrief van de atletiekvereniging Fortius, in Dordrecht. Ze bevatten een rijk geschakeerd aanbod aan onderwerpen, zoals bijvoorbeeld drinken bij lange duurprestaties, prijzen in natura, de ontwikkeling van schoenen, hartslagmeting, veiligheidsspelden, aandacht voor de vele benodigde vrijwilligers, doping en zo meer; maar ook over atleten als Tia Hellebout, blade runner Pistorius, Kamiel Maasse, Usain Bolt, de carrière van Vincent de Lange NA zijn meerkamp bondscoachschap, en vele, vele anderen.

Af en toe komt er iets specifieks langs wat met Fortius te maken heeft. Zoals ‘Hardebollen’. Dat gaat over de in de regio destijds heel bekende clubatleet Cor Hardebol, die tot op hoge leeftijd bleef gáán. Ik herinner me nog van hem, dat hij bij een wegwedstrijd per definitie in de tijd van de katoenen wedstrijdshirts, dat binnenstebuiten aantrok, want: “Dan schuren de naden je oksels, je huid niet open.”

Vaak geven de columns blijk van een verrassende invalshoek over het gekozen onderwerp en bevatten ook tips die je laten nadenken. Geen mens is exact symmetrisch, zo zijn je voeten ook niet op de millimeter nauwkeurig elkaars spiegelbeeld. Dat betekende voor Henk dat, toen sokken opkwamen met L en R erop (veel duurder dan ‘gewone’ sokken), de R veel sneller sleet dan de L. Na verloop van tijd had hij een verzameling L-sokken en toen voor een training bleek dat de laatste R ook voorzien was van een hinderlijk gat, trok hij uit nood maar twee L-sokken aan. Na een paar keer dragen had deze zich naar zijn voet gevormd en functioneerde het prima!

Waar komt de titel ‘Vallen naar de horizon’ vandaan? Dat was een uitspraak van Bob Boverman, bij wie Henk trainde. Bob eiste volledig commitment van zijn atleten, want lopen is niet alleen sport, maar een manier van leven: vallen naar de horizon. Dat lezend, herinnerde ik mij nog een andere bekende uitspraak van Bob. Als een groep atleten voor een langere duurloop de weg op, of het bos in gaat, is het veelal gewoonte dat de voorste indien nodig waarschuwt: “Paaltje!” Bob was daar een fel tegenstander van: iedereen moet opletten! Wie alleen maar slaafs voorgangers volgt, is niet goed met zijn sport bezig. Zo iemand loopt ‘lege kilometers’.

Ondanks (of juist dankzij?) het bric-à-brac-karakter een lezenswaardig boekje!