De Koploper

[ook verschenen in de Vriendenband van de Vrienden van de Atletiek]

In de vorige Vriendenband kondigde ik hem al aan: het boek dat Frank van Ravensberg heeft geschreven over zijn oudere broer Evert, die in 2017 zo tragisch om het leven is gekomen. Naar verwachting zou het boek ergens deze winter het licht zien, maar uiteindelijk verscheen het toch eerder dan verwacht.

Bij wie het boek voor het eerst in handen krijgt, zakt wellicht eerst de moed wat in de schoenen. Want het is 1 kilo zwaar en telt maar liefst 503 pagina’s. Frank van Ravensberg heeft duidelijk geen half werk verricht. Naast heel veel tekst staat het boek vol met statistische informatie en bevat tevens een schat aan foto’s van Evert van jongs af aan.
Broer Frank heeft inmiddels een website voor het boek online gezet: www.evertdekoploper.nl Hier wordt al in hoofdlijnen de inhoud van het boek weergegeven. Onnodig dus om op dit punt in herhaling te treden. Ik benut de ruimte liever om te trachten iets weer te geven van wat mij al lezende het meest van het levensverhaal van Evert van Ravensberg heeft geraakt.

Allereerst is dat de ongelooflijke ‘drive’ om bij alles wat hij deed tot het gaatje te gaan en soms zelfs daar overheen. Evert van Ravensberg was als atleet geen groot verzamelaar van nationale titels, maar bij alles wat hij op atletiekgebied aanpakte – en dat was heel divers en omvangrijk – gaf hij altijd het uiterste. Of het nu ging om een wedstrijd om een nationale titel, een competitie- of een clubwedstrijd, hij haalde altijd alles uit de kast. Viel hij daarbij in de prijzen, dan kwam het voor dat een prijsuitreiking moest worden uitgesteld, totdat Evert van Ravensberg weer enigszins bij zijn positieven was gekomen. Tekenend vond ik het citaat van onze eigen oud-voorzitter Melchert Kok, die menigmaal tegen hem uitkwam: “Als wij samen een wedstrijd liepen, weet ik dat elke atleet, waaronder ik mijzelf ook wel toe rekende, wel een excuus had om een eventueel falen bij het inlopen al te bespreken […], hadden we wel een smoes van een kleine blessure, of slecht slapen of een los zittende tand. Evert had nooit een uitvlucht, hij liep gewoon en hard ook, zeer bewonderenswaardig.”
Van Ravensberg won 133 baanwedstrijden, waarvan de 3000 meter steeplechase 27x, hoogspringen 21x, 1500 m 14x, 1000 m 11x en 3000 m 10x. De 3000 m steeple was zijn favoriete onderdeel; daarvan liep hij er precies 100! Denk je eens in: 300.000 m, d.w.z. 300 km over balken en door waterbakken, van IJmuiden naar Oostende! Poeh!

Daarnaast was er natuurlijk zijn gewone werk. Nou ja, gewoon! In 1970 ging Evert werken in de drukkerij die door zijn voorouders in 1842 in Amsterdam als reclamebureau was opgestart en door de volgende generaties was voortgezet en ontwikkeld. Daar verdiende hij ruim 40 jaar, heel vaak in z’n eentje, zijn dagelijks brood, waarvan 30 jaar als directeur. Verbijsterd was ik bij het zien van de vele door Van Ravensberg gedrukte affiches. Diverse zijn sterk verbonden met mijn eigen jeugd, zoals die van Pia Beck in de Blue Note, van Circus Strassburger in Carré, of van de West Side Story. Ze staan in mijn geheugen gegrift. Nooit geweten dat die affiches door Van Ravensberg waren geproduceerd!
En dan zijn fietshobby, die uitgroeide tot zijn tweede ‘hoofdsport’, want Evert van Ravensberg deed nog veel meer dan dat. Maar als fietser ontwikkelde hij zich tot een fanaat die alle wielerklassiekers ten minste eenmaal, maar meestal diverse malen reed, alle cols beklom in alle rondes van enige importantie en die uiteindelijk tussen 2003 en 2017 225.440 kilometers bij elkaar fietste, ruim vijfmaal de wereld rond dus. Fenomenaal! En daarbij verloor hij nimmer zijn sociale verplichtingen uit het oog. Toen hij in 2012 deelnam aan de vierdaagse Sponsor fietstocht Hoofddorp-Maastricht v.v., onderbrak hij die op dag drie om bij de begrafenis van zijn vroegere trainer Joop van Drunen aanwezig te zijn. Hij stapte op de trein naar Haarlem en reisde na afloop weer terug om zich ’s avonds weer op het overnachtingsadres van de fietstocht in Oisterwijk te melden.
Evert van Ravensberg, die door zijn familie en talrijke vrienden wordt getypeerd als een mensenmens, die altijd voor iedereen klaar stond en die aan elke tegenslag een positieve draai wist te geven. Maar die ook van alles een wedstrijd maakte. Ach, u moet het allemaal zelf maar lezen, 503 pagina’s lang. Groter eerbetoon kun je je broer niet geven, lijkt mij.